بیست روز از دی ماه سال 1343 هجری شمسی گذشته بود. آرام آرام دانه های سپید برف از دل سیاه شب به زمین می نشست. در کنار نور ناشی از سوسوی چراغ نفتی، پدرم و سایر اعضای فامیل و بستگان در کنار چاله آتش و در حالی که گِل به پاهایشان مالیده بودند تا ساق و پشت پایشان از حرارت آتش نسوزد، گوش انتظار شنیدن خبر به دنیا آمدن چهارمین فرزند خانواده بودند. ناگهان صدای کل (هلهله شادی زنانه) از اطاق به گوش رسید. بعد از سه فرزند دختر، به دنیا آمدن فرزندی پسر که نامش را به حرمت قمر بنی هاشم، عباس نهادند، شور و شعفی وصف ناپذیر در خانواده چشم انتظار، ایجاد نمود. در آن خانه که تنها یک درب ورود و خروج داشت، قلب های زیادی با عشق به یکدیگر در حال تپیدن بودند. آن وقت ها خبری از خانه های مجلل اما خالی از عشق نبود. آن وقت ها تنها حایل فیزیکی بین اعضای فامیل یک دیوار بود. آن وقت ها سفره های جدا از هم، برادران را از هم جدا نکرده بود. هر چند که گاهی مشاجره بود، اما کینه در قبرستان هم جایی نداشت، تا چه رسد در دل ها. تنها حیاط خانه که چشم انداز اطاق ها و پیش ایوان ها  بود، جولانگاه بازی ها و شاید سر شکستن ها بود، اما کمتر کسی صدای شکستن دلی را می شنید. همه بودند و از نبودن ها خبری نبود. آن روزها اعضای فامیل زنده بودند تا زنگی کنند، نه زندگی می کردند تا زنده باشند. بگذارید نگاهی بیندازیم به محل تولدم و نام آن هایی که با هم در یک خانه زندگی می کردند.

در آن روزگاران نه چندان دور، شغل پدرم پیله وری بود. او به همراه برادرانش به بویراحمد می آمدند و با فروش اجناس، امرار معاش می نمودند. کمی پایین تر از تنگه آبشار و در جوار مردم شریفی که به سیدهای یاسیجی مشهور هستند، آرام آرام کپرها (آلاچیق های فعلی) بر پا و سنگ بنای شهر یاسوج (یاسیج) توسط اردکانی ها نهاده می شد. شهری که تا آن تاریخ (1338) وجود خارجی نداشت. مهاجرت و اسکان دایمی خانواده ام در یاسوج باعث شد تا یاسوج محل زندگی من شود. دوران تحصیلات ابتدایی، متوسطه و دبیرستان را در شهر یاسوج گذراندم. خاطرات دوران کودکیم دریایی است از مطالبی که به سینه سپرده و با آن ها زندگی می کنم.

با آغاز انقلاب اسلامی، وارد فعالیت های انقلابی شده و با راه اندازی کمیته فرهنگی سپاه به اتفاق سرهنگ عبدل عباسی، شهید حجت الاسلام میثمی، شهید عبدالصاحب شیروانی و جمعی دیگر از دوستان، عملا وارد عرصه های داغ انقلابی شدم. همزمان با آغاز جنگ تحمیلی و به رغم کمی سن، به صورت بسیجی و چند بار در جبه های نبرد حق علیه باطل حضور یافتم. گاهی که دستم به قلم می رود، یادی از آن دوران نموده و در قالب شعر حرف های دلم را می نویسم. از آن جمله:

با پذیرفته شدن در آزمون سراسری کنکور، در سال 1368 وارد دانشکده کشاورزی دانشگاه شیراز شده و در رشته مهندسی کشاورزی گرایش گیاهپزشکی در مقطع لیسانس مشغول به تحصیل شدم.

ذوق سرودن و نوشتن شعر در شهر شیراز و در کنار دوست، هم کلاسی، همشهری، هم محله ای و برادر عزیزم جناب آقای مهندس علی هنرور را در این سال در خود احساس و شروع به نوشتن اشعارم نمودم. حاصل این کار کتاب شعری شد که در سال 1390 و به نام دیوان بی صدا به چاپ رسید.

شعر آغازین کتاب چنین است:

 "این کتاب در همین وب سایت قابل دسترسی است"

در سال آخر تحصیل در مقطع لیسانس، بورسیه سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی شده و در تاریخ 29/6/1372 پس از فراغت از تحصیل، کار خود را به عنوان کارشناس تحقیقاتی در مرکز تحقیقات کشاورزی استان کهگیلویه و بویراحمد آغاز نمودم.

در سال 1373 با خانواده شهید کاظم ابراهیمی اردکانی در شیراز آشنا و ازدواج  من در همان سال با فرزند پنجم این خانواده محترم به وقوع پیوست. در سال 1374 مجددا در  آزمون سراسری کنکور شرکت و در رشته بیماری شناسی گیاهی دانشگاه شیراز در مقطع فوق لیسانس پذیرفته شدم. دوران تحصیل در مقطع فوق لیسانس، دورانی پر از خاطره های خوب بود که به مدت سه سال طول کشید و با موفقیت سپری شد. در این دوران صاحب دو فرزند به نام های مریم و مهدی و در سال 1383 صاحب فرزند سوم به نام مهسا شدم. دوستان عزیزی در این دوران به جمع دوستان خوب گذشته ام اضافه شدند. پس از فراغت از تحصیل به محل خدمتم در یاسوج برگشته و تا سال 1383 به عنوان رییس بخش تحقیقات گیاهپزشکی و سپس به عنوان رییس مرکز تحقیقات کشاورزی استان کهگیلویه و بویراحمد مشغول به خدمت شدم. در سال 1383 به منظور ادامه تحصیل در مقطع دکتری به کشور هندوستان عزیمت و در انستیتو تحقیقات کشاورزی هندوستان در رشته نماتدشناسی مشغول به تحصیل شدم. دوران تحصیلم در هنوستان 3 سال به طول کشید. در این دوران علاوه بر تحصیل، همکاری نزدیکی با سفارت و خانه فرهنگ جمهوری اسلامی ایران در دهلی نو داشتم و مدت یک سال به عنوان دبیر انجمن اسلامی دانشجویان در این شهر، نسبت به انجام وظایف مربوطه و کمک به عزیران دانشجو اقدام نمودم. در این دوران موفق به مسافرت به عربستان سعودی در ایام دی حجه و انجام فریضه حج واجب به همراه یک کاروان هندی شدم. این سفر و خاطرات آن آنچنان جالب و خواندنی است که انشاالله تصمیم به نگارش کتابی در این خصوص دارم.

در سال 1386 و با افتخار کسب مدالی طلای لیاقت و شایستگی و انتخاب به عنوان دانشجوی ممتاز دوره دکتری از انستیتو تحقیقات کشاورزی هندوستان، موفق به کسب درجه دکتری شده و با افتخار به میهن اسلامی خود برگشتم. شاید بد نباشد که به تصاویری از آن دوران با هم نگاهی بیندازیم.